PAPIRUS lindi i vogël, në mes të motit të keq, në antipodet e shpresave të mëdha. Më ngjall emocion fakti që është rritur falë zemërgjerësisë së atyre njerëzve të afërt e të panjohur, të atyre grave entuziaste e të fshehta. Për sa kohë qëndron i mbyllur, një libër është vetëm një partiturë e heshtur me tekstin dhe muzikën e një simfonie të mundshme. Nuk ka histori, nuk ka faqe që të regëtijë pa u përkëdhelur nga sytë e të tjerëve. Për të marrë jetë ka nevojë për interpretues që t’i bëjnë telat të dridhen, që të përshkojnë ethshëm pentagramin, që të pëshpëritin këngët me theksin e vet, që ta modulojnë melodinë sipas ritmit të kujtimeve të tyre. Të lexosh, kërkon të besosh te historia, por edhe ta krijosh atë. Letërsia, siç thoshte Ursula K. Le Guin, ofron një bashkëpunim mes rrëfimtarit dhe publikut, mes shkrimtares dhe lexueses; është imagjinatë dhe bashkëbisedim. Kështu, të shkruash do të thotë, gjithashtu, t’ua besosh veten duarve të tjera, shikimeve dhe zërave të tjerë. Dhe pikërisht aty ka ndodhur e pazakonta, ajo polifonia emocionuese e leximeve ritmike dhe me të njëjtin hap. Siç do të thoshin Blanche DuBois te romani Tramvaji me emrin Dëshirë dhe gjyshi im, ky është një libër i shpëtuar nga shpirtmirësia e njerëzve të panjohur. Falënderim pa fund për të gjithë ata dhe ato, për ty, që e mbani të gjallë këtë aventurë mijëravjeçare.

IRENE VALLEJO, gusht, 2020