Përshkrim

Në Londër, pjesën më të madhe të kohës e kaloi duke diskutuar për Shqipërinë. Shumica e njerëzve në Britani, Amerikë dhe BRSS, po qe se iu shkonte mendja ndonjëherë për Shqipërinë, e përfytyronin si një vend të egër në një cep të Europës, një vend pothuajse mitik pa lidhje me pjesën tjetër të botës. Por Shqipëria, e futur mes Jugosllavisë, Greqisë dhe Adriatikut, do të bëhej një çelës në fushëbetejën e Luftës së Ftohtë. Pas luftës, Zogu, Mbreti i Shqipërisë, u rrëzua nga froni sepse vendi ra nën sundimin e hekurt të Enver Hoxhës, udhëheqësi i pamëshirshëm dhe dinak i partizanëve komunistë, që filloi të shndërronte Shqipërinë në një shtet stalinist. Në vitin 1949 Shqipëria ishte një objektiv joshës për skifterët antikomunistë në Shërbimin e Fshehtë Britanik dhe atë amerikan: e ndarë nga Jugosllavia dhe Blloku Sovjetik (Jugosllavia u shkëput nga BRSS-ja), Shqipëria ishte një vend i varfër feudal, me një popullsi të vogël dhe politikisht të paqëndrueshme.
E parë nga Londra dhe Uashingtoni përmes një filtri që ua paraqiste siç e donin vetë, Shqipëria dukej të ishte gati të trondiste komunizmin: diversantë të stërvitur do të hidheshin në Shqipëri për të vendosur lidhjet me grupet rebele, duke ndezur më në fund një luftë civile që do të rrëzonte Hoxhën. Mendohej se po të minohej me sukses komunizmi shqiptar atëherë kjo do të shkaktonte një “reaksion zinxhir, që do të zmbrapste valët e imperializmit sovjetik”…